italia

Geplaatst op zaterdag 16 september 2006 @ 09:23 , 1030 keer bekeken

De Italiaanse bouwkunst uit het einde van de tiende eeuw en het begin van de elfde eeuw heeft een vrij conservatief karakter. Men liet zich hoofdzakelijk inspireren door Vroegchristelijke voorbeelden. Deze beïnvloeding is vooral te zien in de plattegronden en de decoraties. Het gebruik van een vlakke houten zoldering boven het middenschip, zoals in Pisa, bleef eveneens in meerdere streken tamelijk lang een gewoonte.

De opstanden van het exterieur werden in Toscane in een klassieke classicistische stijl vormgegeven, ook wel de Toscaanse proto-renaissance stijl genoemd. Dit geldt vooral voor Florence en Pisa.

De S. Miniato al Monte is een voorbeeld van de proto-renaissance. De bouw starte in 1018 (het bovenstuk is uit de twaalfde eeuw)

Waarschijnlijk is de S. Miniato al Monte het oudste overgeleverde voorbeeld van de proto-renaissance. De kerk bevindt zich op een heuvel boven Florence. Het middenschip is geflankeerd door twee zijschepen. Een poort geeft toegang tot het hoofdschip de twee andere tot de zijschepen. Om esthetische redenen zijn er twee schijndeuren tussen gevoegd. De bouw van dit gedeelte van de kerk startte in 1018 en duurde waarschijnlijk tot 1062. Het bekleden van de gevel met marmer en de Corinthische zuilen zijn elementen die uit het oude Rome afkomstig zijn. Het bovenstuk werd in de twaalfde eeuw toegevoegd. De vorm daarvan lijkt op een tempel. De geometrische decoratie sluit aan met het onderste gedeelte. De opstand van het Baptisterium in Florence (1060-1150) is in dezelfde stijl met marmer bekleed.

domplein Pisa

De uitwendige decoratie van religieuze gebouwen in Pisa ging steeds meer verschillen van van Florence. Op het Piazza del Duomo (het domplein) staan de domkerk, het baptisterium (begonnen in 1152) , de scheve klokkentoren (begonnen in 1173) en het ommuurde kerkplein. De dom is het oudste; de bouw startte in 1063. Het is ontwerpen door Buscheto. De uitwendige decoratie van de andere gebouwen is afgestemd op de dom. Het exterieur van de gebouwen is bekleed met wit marmer, onderbroken door smalle horizontale lijnen zwart marmer. Naast het marmer zijn de grote hoeveelheid zuilen en arcaden (boogstellingen) opvallende overeenkomsten. De namen van de andere architecten zijn eveneens bewaard gebleven. Rainaldo heeft de voorgevel van de dom ontworpen en Diotisalvi het baptisterium. Dit is opmerkelijk aangezien de naam van Romaanse architecten zelden is overgeleverd.

In de wijde omgeving werd dankzij het voorbeeld van Pisa aan de voorzijde van kerken gebruik gemaakt van boven elkaar opgestelde reeksen zuilen. Ook daar waar de stad macht had zien we dergelijke zuilenreeksen (bv. Sardinië en Corsica).

De St. Marco wordt gekenmerkt door ronde bogen, is horizontaal georiënteerd, en in de elfde eeuw gebouwd. Het gebouw wordt toch niet ingedeeld met de romaanse bouwkunst.

De vroeg Venetiaanse architectuur wordt gewoonlijk niet tot de Romaanse bouwkunst gerekend. De Venetiaanse bouwkunst heeft wel enkele stijlkenmerken die eveneens kenmerkend zijn voor de Romaanse bouwkunst, zoals het gebruik van rondbogen en de zware muren. De Venetiaanse architectuur uit deze periode wordt gewoonlijk Byzantijns genoemd. In Rome staat het vroegchristelijke voorbeeld bijzonder hoog aangeschreven. In Lombardije was de invloed van de regionale baksteenarchitectuur van rond 800 sterk. Kenmerkend zijn gewelven bestaande uit puin en bakstenen.