italia

Hieronder een overzicht van vijf prachtige klassieke Italiaanse films die ideaal zijn om even uit de werkelijkheid te ontsnappen en de creatieve ziel te beroeren. Pure Italiaanse cinema die als eerste grondlaag kan dienen voor het schilderij en ons misschien zelfs al tot de eerste schetsen beweegt. 

1.  Cinema Paradiso

Een prachtige, ontroerende film uit 1988, geschreven en geregisseerd door Giuseppe Tornatore. De film vertelt het verhaal van de kleine, pientere Salvatore, die in een dorpje in het naoorlogse Sicilië in het filmhuis ‘Cinema Paradiso’ door de oude Alfredo wordt onderwezen over de cinema en het leven. Een film over een bijzondere vriendschap, de film die opkomt als belangrijke tijdsbesteding en opoffering om verder te komen.

 2.       Vacanze Romane

Deze kaskraker uit 1953 betekende de grote doorbraak voor Audrey Hepburn. Met haar grote bruine ogen en ranke figuurtje vertolkt zij hierin de innemende prinses Ann, die een formeel bezoek aan Rome brengt, maar genoeg heeft van al het protocol en de etiquette en besluit undercover zelf de Italiaanse hoofdstad te ontdekken. De vrijgezelle Amerikaanse journalist Joe Bradley is haar, in eerste instantie, niet bijster enthousiaste gids, maar  naarmate het bruisende Rome van de jaren ‘50 de prinses langzaam in haar greep krijgt, betovert Ann op haar beurt weer de stugge Amerikaan. Een romantische komedie waar je helemaal licht van wordt.

3.       Ieri, oggi, domani

Een film uit 1963 van Vittorio de Sica die eigenlijk uit drie onafhankelijke films bestaat met steeds Sophia Loren en Marcello Mastroianni in de hoofdrol. De uit het alledaagse Italiaanse leven gegrepen vertellingen vinden respectievelijk plaats in Napels, Milaan en Rome en geven zo een prachtige dwarsdoorsnede weer van het Italië uit de jaren ’60, waarbij de personages altijd en overal moreel twijfelachtige levens leiden. Verhelderend en relativerend meesterstukje.

4.       Amarcord

Nostalgie is het eerste woord dat opkomt bij het denken aan deze film. Amarcord is afgeleid van “a m’arcord”, een term uit het Romagnaalse dialect, dat zoveel als ‘ik herinner het me’ betekent (‘io mi ricordo’). Deze autobiografische film van de grote Fellini kwam in 1973 uit en is een reconstructie van zijn jeugdherinneringen uit 1937, geplaatst tegen de achtergrond van het opkomende fascisme. Met humor, finesse en melancholie zet Fellini een oscarwaardig stuk neer, dat aanzet tot eigen jeugdsentiment. 

5.       Il Gattopardo

Visconti weet als geen ander het klassieke verhaal van Giuseppe di Lampedusa te verlevendigen op het witte doek. De film brengt ons terug naar de jaren 1861-1863, waarin een aristocratische familie op Sicilië zich krampachtig probeert te verzetten tegen de veranderingen die de Italiaanse nationalistische revolutie (Il Risorgimento) met zich meebrengt. ‘Tutto deve cambiare affinché non cambi niente’ (alles moet veranderen om alles bij het oude te houden), is een tragische zin uitgesproken door één van de hoofdrolspelers, die perfect de thematiek van de film beschrijft.

Bron: desmaakvanitalie.nl