italia

Deze zomer neemt Italië Magazine u mee naar het noordwesten en het uiterste zuidoosten van de laars. We ontdekken het betoverende achterland van de Italiaanse Bloemenrivièra en verkennen het onweerstaanbare Puglia. Op culinair gebied presenteert het magazine u met trots de tien genomineerde restaurants die strijden om de award voor Het Italië Magazine Restaurant van het Jaar 2014. En we geven zes overheerlijke, typisch Venetiaanse recepten voor een zomerse dis.

De term duikt altijd weer op in het zuiden van Italië: Magna Graecia, Groot-Griekenland, de verzamelnaam voor de Griekse koloniën langs de zuidelijke kusten en op Sicilië. We zijn in Puglia en op weg naar een van de belangrijkste steden uit die tijd, Taras, het huidige Taranto, door Spartanen gesticht in 706 voor Christus. In zijn hoogtijdagen had de stad volgens ons gidsje driehonderdduizend inwoners, zo’n vijftig procent meer dan nu.

Twee zijden van de hak

Tegenwoordig is Taranto vooral van belang als grote marinebasis en indus­trieel centrum. En dat is helaas ook nogal te zien als je komt aangereden. Grote rokende schoorstenen die naar de hemel reiken verwelkomen de bezoeker. De stad zelf laten we nu nog even links liggen, dat komt morgen. We gaan eerst op zoek naar ons onderkomen voor deze nacht, Antica Masseria Jorche, even ten zuid­oosten van de stad. Al snel verandert het landschap en rijden we tussen de wijn- en olijfgaarden door en dankzij gps en een plots opduikend bordje rijden we rechtstreeks naar de masseria. Het grote witte hoofdgebouw ligt tussen de bomen en direct ernaast liggen het fraaie zwembad en een tennisbaan. Het restaurant van Jorche ligt enkele tientallen meters verder half onder de grond, in de gewelfde ruimte waar eens de olie werd geperst. 

Al sinds mijn eerste bezoek aan de regio ben ik een groot fan van de Apulische keuken en ook vanavond worden we niet teleurgesteld. Er staat vis op het menu. Na de smakelijke antipasti ­verschijnt een schaal met diverse soorten vis en schaal- en schelpdieren, gevolgd door pasta met langoustines. Na wat complimenten over het eten komt de vrouw die ons bedient een beetje los. Natuurlijk is de pasta in huis gemaakt, zoals alles wat er op tafel komt, vertelt ze met gepaste trots. En dat geldt zelfs voor wat we drinken, want Antica Masseria Jorche is ook een wijnhuis.

Couleur locale

De volgende ochtend rijden we naar Taranto. Aan de glorietijd van Taras herinnert niet zoveel, maar als je de oude stad in gaat, kun je de resten van een Poseidon-tempel bewonderen. De città vecchia ligt op een eiland, ingeklemd tussen de Mar Piccolo en de Mar Grande, twee baaien, en het vasteland waarmee het middels twee bruggen is verbonden. Het oude centrum is jammer genoeg erg vervallen en de huizen zijn in zeer slechte staat. Voor een beetje couleur locale is het zeker aardig om door de kronkelende straatjes te wandelen, met winkeltjes en scharrige barretjes waar de oudere mannen van Taranto hun dagen slijten, maar vooral is dit deel van de stad toe aan een flinke opknapbeurt. 

De città nuova heeft eigenlijk veel meer charme. De autovrije Via d’Aquino is een fraaie winkelstraat met mooie terrassen die grootsteeds aandoet. Pleinen met grote palmen als Piazza Maria Imma­colata en Piazza Garibaldi geven lucht en ruimte aan de ‘nieuwe stad’. Het is hier heel aangenaam struinen (window)-shoppen en een ijsje eten, koffie of iets anders drinken. En wie meer wil weten van Taranto ten tijde van Magna Graecia mag zeker het archeologisch museum niet overslaan, dat de geschiedenis van de stad van prehistorie tot en met ­middeleeuwen in vele objecten illustreert.

Trulli

Wie Puglia zegt, zegt ook al snel trulli. De ronde witte huisjes met leistenen puntdak zijn ongetwijfeld de bekendste symbolen van de regio en vooral te ­vinden in een gebied even ten noorden van Taranto, met als absoluut hoogtepunt het stadje Alberobello. Onderweg neemt het aantal trulli dat we zien gestaag toe. Voor Martina Franca waren er nog slechts enkele verspreid in het landschap te zien, maar als we bij Alberobello in de buurt komen lijkt werkelijk alles in trulli-vorm gebouwd te zijn. Sommige oud, maar ook nu wordt zo’n punthuisje nog graag verwerkt in een groter geheel als een villa, een winkel of een restaurant. Is het aantal buitenlandse toeristen in plaatsen als Martina Franca of het fraaie Locorotondo nog beperkt, in Alberobello lijken ze zich allen verzameld te hebben. Japanners, Amerikanen, van overal ter wereld komen ze naar dit heiligdom voor de trulli-bewonderaar. (Tekst Paul van Eijndhoven, fotografie Jeroen Oerlemans)

Zie Italië Magazine nummer 4, 2014 voor het volledige artikel inclusief tips & adressen.